Historia Cywilizacji

Autor: -

Czytam książkę, którą chyba będę czytał przez następnych kilka lat - The History of Civilization napisaną przez Willa Duranta i jego żonę Ariel. 

Książka ma 13.000 stron (!). I jest... niesamowita! Czytam ją powoli, po prostu chłonąc ich myśli, sposób narracji, dobór słów. Jest to cywilizacyjny (sic!) majstersztyk. Pisali ją 40 lat (!!!) - historycy nie uznają w pełni sposobu podejścia autorów - nie ma co się dziwić - jest tam sporo treści, które mogą budzić kontrowersje, ale nie można odmówić temu jakiegoś przyciągania, związanego z przyczynowo-skutkowym podejściem analitycznym; do tego jeśli komuś się wydaje, że coś TERAZ jest normą, niech się dwukrotnie zastanowi - było już "wszystko" - również to, czego teraz absolutnie w Polsce nie akceptujemy.  

Będę z pewnością cytował ją tu na blogu. Czytam tę książkę na tablecie - zysk jest taki, że mogę robić notatki, i mam do nich łatwy dostęp. Książka jest chyba tylko po angielsku, i to może być dla niektórych przeszkoda, bo autorzy używają pięknego zróżnicowanego angielskiego (tym samym dość trudnego/pomimo wykształcenia niektóre pojęcia muszę sprawdzać).

Kiedy zaczynałem ją czytać, nie miałem pojęcia, czego dotykam. Jak głęboka i dokładna będzie analiza - tego się nie spodziewałem. Na każdej stronie jest coś co przykuwa, choć na moment. O czym to jest? Nie jest to książka stricte historyczna... powiedziałbym raczej, że antropologiczna. Autorzy próbują wyjaśnić fenomeny wszelkie - religii, nauki, motywacje, obrzędy, sztukę, w zasadzie wszystko, co ludzkie. Może to nieodkrywcze - ale "wszystko" zaczęło się od pierwotnej potrzeby "czegoś" i ewoluowało. 

Zdanie, które wczoraj wieczorem mnie zatrzymało to - parafrazując - zmiany na świecie były dokonowyne przez nielicznych, większość akceptowała chcąc nie chcąc stan rzeczy. 

To mnie inspiruje. Odcina mnie od rutyny mojego dnia. Pierwsze co robię w pracy ostatnio to rozpisuję sobie pomysły, nie myśląc o tym, "jak" i "co" robiliśmy dotychczas. Nie mówię tu o teatrze, bo to oczywiście jest i zawsze była podstawa mojej pracy, ale o obowiązkach dyrektora ds. artystycznych. 

Jest jeszcze tyle książek, które stoją u mnie na półce, i czekają. Moja żona czyta najnowszego Caparossa. (autora rewelacyjnego "Głodu"). Całe szczęście przynajmniej mi referuje co "smaczniejsze" kawałki. 

PS. Zdjęcie powyżej to inna pozycja tych autorów - jeśli dożyję ;) i skończę te 13.000 stron, zajmę się "Lessons of History". 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

"Opowieść Wigilijna" - scenariusz

Autor: -
Obraz
Jestem w trakcie kończenia scenariusza do "Opowieści wigilijnej". W zasadzie pomysł, żeby akurat to zrobić zrodził się jakby mechanicznie - to znaczy potrzebne było "coś" świątecznego. Początkowo chciałem obsadzić Łukasza jako Scrooge'a, ale im dłużej myślałem o treści, tym bardziej przekonywałem się, że ja powinienem to zagrać. Nastrój postaci jest zbliżony do mojego ogólnego nastroju. Scrooge jest depresyjnym, "ciemno" myślącym, racjonalistą - przynajmniej na początku.  Ot powstałby spektakl dla dzieci i dorosłych.  Wczoraj doszedłem do sceny, kiedy bohatera odwiedza pierwszy duch - przeszłości. I jakby mnie piorun strzelił. Jednak nie ma przypadku (tekst wybrał mnie ;) ) - wzruszyłem się, kiedy postać wróciła do swojej przeszłości. To dla aktora oznacza, że jest szansa uzyskać jakiś rodzaj prawdy. Wiem, czego się będę w tych scenach chwytać. Nabiera to dla mnie od razu innego sensu.  Co do tematu samego tekstu - już od długiego czasu zastan...
Czytaj więcej

Europa.

Autor: -
Obraz
Kiedy miałem lat 20 (i w górę) przeczytałem masę książek, które pomimo tęgo, że byłem jednym z 30 najlepszych maturzystów woj. pomorskiego, umknęły mi. O niektórych nigdy nie słyszałem. Sprowokował mnie do tego fakt, że mój Mistrz mówił mi o literaturze, o której nie miałem pojęcia. I tak przeczytałem "wszystkich noblistów", książki historyczne, dokumenty, Arystotelesa, Platona, filozofów okresu późniejszego, którzy mnie zaciekawili (Pascala, Schopenhauera, Diderota). I... Niewiele z tego pamiętam...  Ergo: czytam Europę Davisa po raz kolejny. Tym razem dzięki internetowi wszystko, co do czego nie mam pewności, sprawdzam (np. Onomastyka - nigdy chyba nie sprawdziłem co to znaczy; albo gdzie dokładnie położona była Troja, którą później odkrył Heinrich Schliemann - jego książkę też czytałem mając 20-kilka lat). Dużą przyjemność sprawia mi powrót do takiej inwestycji we własną wiedzę.  Oczywiście równocześnie czytam "głupoty" w stylu Gwiezdych Wojen - ale to czytam z k...
Czytaj więcej

Chodzi mi po głowie...

Autor: -
Obraz
Prawda jest taka, że zawiodłem się... Kilka razu zdarzyło mi się zaprosić teatry, których trailery lub fragmenty spektaklu wyglądały interesująco - a potem okazywało się, że samo dzieło jest "mniej udane" (jestem delikatny).  Mniej mi to przeszkadza, kiedy okazuje się, że A) spektakl się nie udał po prostu - niedyspozycja aktorów. To się zdarza (często). Spektakl to żywy organizm - rodzaj koniecznej synergii pomiędzy widzami a sceną, (i pomiędzy samymi aktorami) może nie zostać osiągnięty. I w porządku.  Ale jeśli wiem, że twórcy robią z założenia słabą rzecz (powtarzam z założenia - tego się nie da oszukać - albo koncepcyjnie spektakl jest przygotowany albo nie), to już nie łatwo przechodzę nad tym do porządku dziennego.  Biorę poprawkę na to, co słyszę zewsząd, że jestem zbyt surowy.  Trzeba też SOBIE zadać pytanie, czy zrobiłem wszystko, co w mojej mocy, żeby (koncepcyjnie) festiwal się udał. Piszę tu przez cały czas o fieście. Teatr z Włoch się nie sprawdził - ni...
Czytaj więcej