Cały Świat Jest Sceną

Zagrałem malutką rolę w filmie - dosłownie kilka linijek. Wcześniej grałem w dosłownie kilku produkcjach, gdzie grałem za dużo - za dużo ekspresji, zbyt wiele różnych tonacji. Postawiłem sobie zadanie, że tym razem będę po prostu mówił.  Wymyśliłem sobie zadanie. I po skończonej robocie, uznałem, że się udało... Jednak: zobaczyłem w końcu, jak zagrałem. Niestety jestem w tym tragiczny - ciągle wszystkiego jest za dużo - w ten sposób odbieram sobie wiarygodność. Gram ciągle "teatralnie" na za dużej szerokości, za dużo dzieje się we frazie. W teatrze to by się sprawdziło, ale w filmie każda taka "fałszywa" zagrywka tonacyjna kończy się porażką (czyt. brakiem wiarygodności). Co nie zmienia faktu, że każde takie doświadczenie (Łukasz miał podobnie) jest dobre. Z tą "drobną" różnicą, że nieudanie zagrana rola w teatrze - przeminie, a film zostaje. :)  Ktoś by musiał mi z zewnątrz powiedzieć: "jeszcze mniej graj".  Gdybym był reżyserem tej sceny - to b

Jak zwykle organizujemy miesiąc teatru - mam świetnych przyjaciół, którzy w tym pomagają.  Ktoś mi zadał pytanie "po co to wszystko?", a już w ogóle po co ta nocna próba (6 h - od 21.00 do 3.00).  "To wszystko" nawet nie dlatego, że kocham teatr. Od czasu (!) do czasu mam poważne wątpliwości, co do jego sensu (wewnętrznie). Jestem (chyba) w momencie największej świadomości warsztatu, bo ostatnie rzeczy robię bardzo skrupulatnie, wiedząc że aktorów trzeba wspomóc sprawną reżyserią, ("która będzie działać" - mocne cięcia, myślenie o rytmie, zaskoczenia, nieoczywiste rozwiązania, atrakcyjność obrazu).  Krystalizują się na nowo (i ciągle inaczej) moje priorytety teatralne - czy robić atrakcyjne rzeczy? czy ambitne? czy ustawiać aktora w punkt? czy dawać mu wolność twórczą (jako, że aktor to artysta przecież). Czy pozwalać spektaklowi iść we własną stronę, nawet jak robi się słabszy? (nie ma dwóch takich samych grań). Jak prowadzić zespół - tak jak ja byłem pro

  video: Aneta Czapiewska Gramy od lutego "w Polsce".  W przygotowaniu scenariusz do nowego spektaklu. Tym razem coś klasycznego. 

Sztuka nie jest odzwierciedleniem życia - to klisza, którą często się powtarza, ale jak "powtarzający" to , redefiniują dla siebie to stwierdzenie? Zakładam, że trzeba mieć trochę doświadczenia, żeby wypracować własną definicję (nie wystarczy o tym przeczytać). Dosyć dużo pracuję ostatnio nad swoją świadomością, sporo czytając z różnych źródeł. Ostatecznie po to też, żeby zweryfikować własną wiedzą, która często jest przeze mnie nienazwana, często intuicyjna (np. potrzeba transpozycji i (ergo) szukania nieoczywistych rozwiązań - tam, gdzie scena jest "oczywista" znaczy, że nie znalazłem).  Ostatnio w recenzji o spektaklu przeczytałem, że źle skutkuje pewien zabieg dramaturgiczny (świadomie oczywiście "zrobiony"). Dopytałem, ale nie dostałem jasnej odpowiedzi - to jest normalne - po prostu w oku oglądającego "coś" nie gra, ale trudno to doprecyzować "co". W zespole (części) wywołało to jakieś poruszenie, że "trzeba to zmienić".

  Choć jestem chory, zrobiliśmy taki filmik jako projekt 41. 

 Coraz lepiej to brzmi - czuje jak mam coraz większą kontrolę nad frazą.  To zostało nagrane wcześniej - obróbka trochę trwa. Przez jakiś czas nie będę nagrywał, bo nie mam głosu.