jury.

Byłem dziś znowu w jury konkursu. Nienawidzę tej sytuacji, bo młodzi traktują bardzo personalnie werdykt. Nie rozumieją, że to tylko wycinek, tego co się działo.
Widziałem dziś wiele talentów. Do tego takich, których nie mogłem nagrodzić. Ich wykonania są zawsze niezależne od nich. Wydźwięk całości jest za słaby, ale pod tym widzę talent. to znaczy konkretnie umiejętność myślenia, zaangażowanie, dojrzałość.
Ile trzeba "przegrać" konkursów, żeby się zniechęcić? Ja przegrywałem wszystko jak byłem dzieckiem. Teraz dopiero kumam, że to była droga.
Byl taki chłopak dziś - dobry - który nie dostał nic - bo poziom był bardzo wysoki. On się obraził. Bez wątpienia ma talent. Choć wolałbym nazywać sprawy po imieniu i nazwać to temperamentem (który każdy aktor powinien mieć).
i teraz zostaje sprawa:
czy to zniszczy jego chęć? i pomyśli, że skoro mnie nie nagrodzili, to już koniec z tym. Czy jeszcze powalczy. Pewnie, że wolałbym, żeby powalczył, ale...
sztuka lubi nas sprawdzać i "mówić - "no ile zniesiesz porażek jeszcze?". i ważniejsze "co z nimi zrobisz?".
Wygrałem wszystkie najważniejsze konkursy w Polsce. I nie jestem dzięki nim ani trochę lepszy. To tylko konkurs. To tylko porównywanie z innymi.
Jeśli coś może dotknąć widza, to jedno zdanie/akapit z książki, Jedna scena w spektaklu, Jeden pasaż w muzyce. Mało jest całościowo genialnych dzieł. lepiej to zrozumieć od razu. Picasso mawiał "ja znajduje. inni szukaja". ja wolę szukać. to mi sprawia przyjemność. Błądzenie i szukanie. Czasami potrzebuje pochwały, jak każdy. Ale im jestem starszy, tym większą potrzebę mam szukania. To ryzykowne. Ale warto. Praca nad zachwytem widza jest bezsensu. Do niczego nie prowadzi.
Zaczynam powoli rozumieć zależność między tekstem, a teatrem. A konkretnie zaczynam rozumieć czym jest forma.