Witajcie na Planecie Pippi - podsumowanie

Ogromna impreza. Logistycznie wymagająca. 

Zaczęło się od tego, że powiedziałem Agnieszce i Darii gdy wracaliśmy z Gostycyna z grania dla Łukasza, że wkurza mnie to, że tak mało Studio robi charytatywnie, a jeszcze bardziej wkurza mnie, że gramy i już więcej nie robimy nic dla tych ludzi, którym pomagamy. 

Wymyśliłem bezsensowną imprezę na początku stycznia pod wpływem chwili. Dziewczyny się już zaangażowały i dopadła mnie taka depresja, że nie pociągnąłem tego. 

ALE: Daria i Aga wzięły sprawy w swoje ręce i zorganizowały PLANETĘ PIPPI dla Łukasza Gradowskiego. Oprócz naszego spektaklu, który był osią spajającą całość, część ludzi, która coś robi w Chojnicach zjednoczyła się i każdy dołożył coś od siebie. 

Energia świetna. 

Spektakl nam się udał. W dobrą stronę to idzie interpretacyjnie, ale też bardzo się rozwija w aktorach. Pojawia się luz. Frazowanie się zmienia - ciągle żywe. Nie ma wdzięczenia się do widza. Tylko przyjemność z grania i dalszego odkrywania, co tam jest. 

Bardzo nieprzewidywalne czytanie! Podczas tego grania dzieciaki (podobnie jak ostatnio w szkole) tak się wkręciły, że wołały "jedzcie jedzcie" kiedy zaanonsowałem, że Tommy i Annika mają jeść naleśniki z ziemi. To był szok. A potem już było niebezpiecznie. I tu już granicę przekraczamy - kiedy Dominik leżał dzieciaki robiły mu resuscytacje. To już mi się nie podoba, bo roznosi treść. Jako eksperyment ten projekt jest ciekawy - badam sobie, co na dzieci działa. Jaka jest ich wyobraźnia. Jak działa słowo i słuchanie u dzieci, a kiedy trzeba uruchomić obrazem. 

Dziewczyny były bardzo dobre - nie chodzi mi tylko o spektakl, ale o prowadzenie imprezy. Widać w nich ogromne zaangażowanie, świetną energię. Naprawdę doskonała robota. A to nie jest łatwe, a już w ogóle z dziećmi. Zebraliśmy 2.500 zł w 3 godziny! I znowu udało się! 

Od jakiegoś czasu zauważam, że zespół jest silny, dobrze zorganizowany. Do tego dobrze się bawimy i jesteśmy przyjaciółmi. Dużo się dzieje - ciągle coś gramy, ciągle ciekawe wyzwania. Nie chce mi się już jeździć po festiwalach (poza międzynarodowymi). 

Teraz czekam na to, co wydarzy się z Kazaniem. Sam biskup zainteresował się zorganizowaniem grania tego spektaklu. To będzie dla nas bardzo ciekawe doświadczenie - granie dla ludzi to jedno, ale granie przed księżmi, to zupełnie co innego. W końcu jest tam trochę prowokacji. Zobaczymy. 

Najwspanialsze są możliwości. Doświadczanie, badanie. Konfrontowanie.  Nie samo granie spektakli. Ani bycie dobrym. Moim kolegom chyba czasami trudno to zrozumieć. Ale to nic.