Koniec sezonu teatralnego

Ten sezon był jednym z najważniejszych. Częściowo przez Akademię Teatralną, ale też w dużej mierze "Terroryzm" i "Dulska" skutecznie zmieniły mi myślenie teatralne. Inaczej operuję strukturą, inaczej inwestuje w aktorów. Jeśli chodzi o strukturę jestem chłodniejszy w konstruowaniu. Zawsze wiedziałem, których momentów nie lubiłem w spektaklach, ale nie zmieniałem ich - czasami chodziło o błąd aktorski, czasami o błąd koncepcyjny, a czasami wreszcie o sprawy stricte rytmiczne - to ostatnie bardzo często. Jeśli chodzi o aktora, przyglądam się frazie precyzyjniej, wypracowuje słowa klucze - te które niosą emocje. Koncentruje się na rytmice, która "zadziała" - silniejszych kontrastach rytmicznych - żeby aktor mógł swobodnie "poruszać się" w rytmice scen. To szczególnie ważne w takich spektaklach jak "Mit" (ostatnie grane to potwierdziło; dzień wcześniej próba, na której wyczyściliśmy te sprawy rytmiczne), czy "Terroryzm". 

Zobaczymy czy dzięki temu wskoczymy na wyższy poziom. 

Bardzo ciekawie będą wyglądały wakacje - z Błażejem "Kazanie" - już wiem co tam chcę osiągnąć. To może być bardzo ciekawy spektakl i nieoczywisty. Zachęcający (pozornie) do złego. Gdyby to się udało osiągnąć bez przegięcia, to byłoby doskonale. Muszę pilnować się pomysłów, bo niektóre z nich są absurdalne. Powinno być śmiesznie, ale na granicy z "straszno".

Z Viktorią "Samotność Długodystansowca" Silitoe. Mija 10 lat od kiedy pierwszy raz wpadłem na ten tekst. Teraz jako biegająca osoba byłoby świetnie, gdyby to jakoś opowiadało o biegaczach; bez przesady - ale taki ot hołd dla sportu.  (Tu trzeba pomyśleć czy nie połączyć tego z Murakami - książce o biegających). 

Czytam jeszcze Hepnarową - to arcyciekawe. Trudne diabelnie, bo to o tym jak doprowadza się do zniszczenia psychicznego. Konwencja psychologiczna. Nie wiem jeszcze w jakiej "przestrzeni" to umieścić. 

Szukam czegoś dla młodych. Oni muszą się rozwijać. Ale na razie nic nie przychodzi mi do głowy. 

Koniecznie warsztaty dla nauczycieli - to priorytet.