Brummer.

Przygotowując się do egzaminu czytam Brummera. To postać krytyka teatru, któremu żyć przypadło w czasie Rewolucji Teatralnej. Brummer ze stanowczością wydaje sądy używając nawet takich słów jak "nudne" odniesieniu do jego poprzedników, ale też sprawnie rozwija myśli, z którymi się nie zgadza. To, co najmocniej przykuwa moją uwagę to próba nazwania zmian w teatrze. Zazwyczaj autorzy piszący o teatrze nie podają konkretnych przykładów. Brummer świetnie osadza swoje teorie na konkretnych przypadkach próbując je analizować (np. inscenizacje Wyspiańskiego). Świetnie też autor wyczuwa "atmosferę" teatralną. Przestrzega przed krytyką teatralną (niszczącą). I doskonale opisuje różnicę między reżyserem, a inscenizatorem (preferując tych drugich; uważając reżyserów za odtwórczych). Ja należę do tych drugich, choć to wydaje mi się często trudne. (Brummer opisuje inscenizatorów tych, którzy nie tylko interpretują - ,ale dokonują odpowiedniej adaptacji i poszukują środków artystycznych). 

Wreszcie Brummer cytuje Heinboldta: "Teatralność do dramaturgii ma się jak dialektyka do logiki - pierwsza zaskakuje, druga przekonywa". To zdanie najlepiej oddaje moje starania teatralne. Chce mieć interesującą formę, ale dramaturgicznie musi być to "na ważny temat, z pewnego rodzaju mądrością".

ze słownika: 

BRUMER Wiktor Stanisław, właśc. W.S. Brummer (1 III 1894 Kraków - 21 XI 1941 East Moncrieff w Szkocji), dyr. teatru. Był synem Jana B. i Bronisławy z Rothirschów, ojcem aktora Jana B. Studiował na Uniw. Jagiellońskim historię literatury i historię sztu­ki. Wcześnie nawiązał kontakt z t.: w 1912 napisał sztukę Taniec Salomy wystawioną w T. im. Słowackie­go, w 1913 rozpoczął działalność jako recenzent i kry­tyk teatr. i prowadził ją do 1939. Część swych artyku­łów przedrukował w tomie Scena i widownia (Warsza­wa 1935), napisał też kilka prac z zakresu historii i teo­rii t., m.in.: Służba narodowa Wojciecha Bogusławskiego (Warszawa 1929), Niedomagania polskiej teatrologii (Warszawa 1935), Dwie inscenizacje „Dziadów” (Warszawa 1937). Był inicjatorem i dyr. istniejącego w 1926–1927 Polskiego Instytutu Teatrologicznego. W 1927 objął kierownictwo T. Praskiego w Warszawie. Na tym stanowisku starał się o wystawianie wielkiego reper­tuaru (Wyspiański, Słowacki), ale już w lutym 1928 zrezygnował z dyrekcji. W okresie II wojny świat. zna­lazł się na emigracji, gdzie w 1940–41 zajmował w rzą­dzie polskim stanowisko zastępcy kierownika Referatu Propagandy i Oświaty.
Bibl.: Literatura polska na obczyźnie II, Londyn 1965; Ordęga, Terlecki; Orlicz (il.).