"Belfer#SHOW" pierwszy kontakt na scenie

Wydarzyło się kilka rzeczy. O kilku rzeczach muszę pamietać. 

Po pierwsze dbać o to, żeby aktorzy byli artystami tzn dawać im w strukturze i intencjach wolność. To świetnie zadziało. Bardzo świeżo było u aktorów. I każdy tworzy (autentycznie TWORZY, nie ODTWARZA) swoją cegiełkę. Tak samo zrobił Sebastian - rozpuścił się w tej strukturze i przeszedł samego siebie. Niosło go. Było to bardzo zróżnicowane. Kilka momentów w trakcie już było takich, że przyszpila. I TO JEST BARDZO WAŻNE. Zauważyłem, że jak mocniej dokręcam śrubę, tym gorzej aktor gra. Tzn OGRANICZA GO KAŻDA DODATKOWA UWAGA natury TECHNICZNEJ (lub interpretacyjnej). I potem podczas grania czuć, że coś go dusi, ale ani jedna strona ani druga nie wie co. Potem przy rozmowie okazuje się, że on sobie coś dorobił do tego, albo ja podpowiedziałem coś czego on się próbuje trzymać kurczowo.

Trzeba bardzo jasno i zwięźle komunikować sensy. Ustawiać strukturę i rytm. I zostawić ich. Efekt wczorajszy wspaniały. Na pewno ten spektakl to przełom w kat. edukacyjnych i pracy z aktorem.

Po drugie, założenia spektaklu się sprawdziły. Jest to spora prowokacja wobec widza; mocnymi środkami prowadzone, może obrazić widza, a jednak to wszystko według mnie służy, żeby się nad tym pochylić. Piotr powiedział, że to smutna historia. A jednak "wesoło" opowiadana. Tzn ogólnie. W szczególe każda scena ma inną konwencję i nastrój. Te różnice w nastrojach są wypracowane na próbach. Na próbie generalnej nie czułem prawie żadnej zmiany. Ale pamiętam że na próbach kiedy wymyślałem te sekwencje. Czułem spore różnice. Muszę pamiętać o tym, żeby kodować wrażenia świeże z pierwszych prób. 

Bardzo dobrze się to zazębia - tzn ta historia. Wspaniale będzie oglądać w jaką stronę to będzie szło. Czuję, że będziemy to teraz często grali. 

Rider świetlny mam wymyślony. Większość operacji jest ok, ale są takie, które mogłyby być płynniejsze.