Z powodu choroby uziemiony w domu oglądałem The Actor's Studio. Potocznie przyjęło się, że grupa aktorska nie należy do najbardziej lotnych intelektualnie, ale Ci najwięksi są tak cholernie mądrzy. Wspaniale opowiadają. Mądrze mówią o samym zawodzie i o tym, co jest najistotniejsze. Charakteryzują się tym (a może po prostu zwróciłem na to szczególną uwagę), że ogromną wagę przykładają do przygotowań do roli. Obudowują swoją rolę wiedzą. Szukają postaci. Racjonalnie wykoncypowują jaka ta postać powinna być, a z drugiej strony... (padają tak interesujące komentarze...) Dustin Hoffman mówi o tym, żeby szukać rozwiązań absolutnie nietypowych. Pozornie nieracjonalnych. I mówi, w niesamowicie emocjonalny sposób, żeby dać sobie szansę ponieść porażkę. Nad tym się muszę zatrzymać.
Obietnica wobec siebie: nie będę marnował energii na projekty, które niczego nowego nam nie przyniosą. Trzeba jeszcze większe ryzyko podejmować. Świadomie i odpowiedzialnie. Nie bojąc się, że nie wyjdzie. (Nie myślę tu tylko o sobie).
Jestem w trakcie kończenia scenariusza do "Opowieści wigilijnej". W zasadzie pomysł, żeby akurat to zrobić zrodził się jakby mechanicznie - to znaczy potrzebne było "coś" świątecznego. Początkowo chciałem obsadzić Łukasza jako Scrooge'a, ale im dłużej myślałem o treści, tym bardziej przekonywałem się, że ja powinienem to zagrać. Nastrój postaci jest zbliżony do mojego ogólnego nastroju. Scrooge jest depresyjnym, "ciemno" myślącym, racjonalistą - przynajmniej na początku. Ot powstałby spektakl dla dzieci i dorosłych. Wczoraj doszedłem do sceny, kiedy bohatera odwiedza pierwszy duch - przeszłości. I jakby mnie piorun strzelił. Jednak nie ma przypadku (tekst wybrał mnie ;) ) - wzruszyłem się, kiedy postać wróciła do swojej przeszłości. To dla aktora oznacza, że jest szansa uzyskać jakiś rodzaj prawdy. Wiem, czego się będę w tych scenach chwytać. Nabiera to dla mnie od razu innego sensu. Co do tematu samego tekstu - już od długiego czasu zastan
Napisałem posta - wszystko mi się skasowało... Może po prostu to nie było nic sensownego. Z tego, co napisałem zostawię jedną refleksję: jest tam taka scena, kiedy Ken już ustanowił patriarchat, i agresywnie artykułuje "nowy świat" wobec Barbie. I nagle podczas tej tyrady patrzy na nią - i jest tam dużo bólu. Uwielbiam takie nieoczywiste rozwiązania. Cwaniak nazwie to po prostu "kontrą" (tak to się nazywa w teatrze), ale ktoś ten moment zaprojektował w scenariuszu - można było to spokojnie ominąć, a jednak Ken dzięki takim rozwiązaniom jest ciągle wielowymiarowy. Imponuje mi taki język filmu/teatru. PS. Nie jest to film dla dzieci.
Obecnie pracuję nad trzema projektami teatralnymi - każdy z nich inny i każdy stawia jakieś ciekawe wyzwanie. Niektóre bardzo dla mnie trudne (praca nad monodramem). Opiszę je po kolei w kolejnych postach. Dziś skupię się na opisie nowej wersji "Władcy Much" - pod tytułem "Zwierz wychodzi z głębi". Robiłem ten spektakl - jego niemiecką wersję - w Amberg - w 8 dni (!). Wyszło bardzo dobrze. Recenzje były ekstatyczne (choć oczywiście były tam błędy moje i aktorów). Kiedy Ada stwierdziła, że nie może prowadzić drugiej grupy dzieci, zaproponowała mi, żebym ja zrobił z nimi jeden projekt teatralny, "a potem zobaczymy". Pomyślałem, że mogę zrobić (porządną - czytaj w dłuższym okresie zrobioną) wersję "Władcy Much" z innymi rozwiązaniami teatralnymi. Dłubię w tym tekście dość głęboko. Chyba dopiero od wczoraj jestem zadowolony z obecnej wersji scenariusza. Trzymam się tematu - "co by było gdyby nie było rodziców" i "jacy ci rodzice wł
Komentarze
Prześlij komentarz