... przy lekturze genialnej "Wyznaję" Cabre

Dan Pagis robi studium do wiersza O.

Być poetą, najlepiej żydowskim z korzeniami
sięgającymi gdzieś dębu Europy. Pisać wiersze
i nocą w pośpiechu pakować je w chusty, walizki
podręczne, pożyczone od ojca, z Ojcem w środku
i zaznaczonym wersetem:
Czyż u Boga człowiek
jest niewinny?
Rozmawiać o tym przed dworcem
i krzyczeć do siebie na bocznicy. Chmurę później
pić herbatę z chińskiej czy miśnieńskiej porcelany
(gatunek nieważny) i czytać po francusku: Il faut
tenter de vivre!* recytując to po cichu na balkonie,
o szóstej, w mieszkaniu pod piątką. Powoli zapominać
cienie białych łodzi w telawiwskim porcie, dom
w Radautz za morzem. Zapominać o przeszłości
za górą, dawnym czy wczorajszym imieniu zza szafy.
W szafie mieć nowe dokumenty i dagerotyp matki.

p.s.

Dziwne, że zabrał w pośpiechu jej blaknący wizerunek,
zapominając o sobie, jakby był cieniem, wymyślonym
człowiekiem, który powiedział sobie, że ocalał, udało się
dopłynął, że będzie siedzieć w salonie i powie do ojca:
Il faut tenter de vivre! (!!! G.)
mimo, że nie zdjął nawet płaszcza