Fenomen kostiumu

Piszę "fenomen", ale tak właściwie jest to oczywista sprawa dla każdego kto - przeciwnie do mnie - nie jest pozbawiony zmysłu estetycznego. Reasumując - kostiumem można wiele rzeczy uwypuklić, "upiększyć", dodać wartość do tego co jest sceniczne, niektórych (jak się okazuje) nawet zachwycić. 

18 lat robiłem teatr "brzydki" - mogę to już śmiało powiedzieć - na domiar złego - nie widziałem specjalnie problemu. Fokus był na aktorze, na emocjach. Pierwszy spektakl nowego Projektu 41 dla mnie miał być czymś innym - czymś czego nie robiłem dotychczas - sporą inscenizacją z inwestycją w scenografię; która dodatkowo miała mi udowodnić, że umiem zrobić ten trudny fragmentaryczny tekst. 

Hemar natomiast jest już wizualną perełką dzięki Darii - zauważyłem jej "zmysł" podczas Kleksów - ona wyglądała świetnie, nie tylko pomysł, ale i wszystko do siebie pasowało. Zaproponowałem jej, żeby zadbała o nasze kostiumy, i... to był strzał w dziesiątkę. Dla widza! Ale też dla mnie... uczę się od niej "nowego języka" - wizualnego. Jest to bardzo przyjemne, i bardzo inspirujące. 

Powiedziałem jej uczciwie, że teraz jej "nie wypuszczę" z projektu. Otwiera to jakieś ciekawe możliwości - ta dbałość o detal. 

Jeszcze taka anegdota: musiałem wejść za jednego z aktorów na scenę - nie chciałem, ale trzeba było. (choć jak zwykle myślałem o wszystkim tylko nie o tym, żebym był "dobry"). Daria kazała mi mieć białą koszulę, ALE koniecznie z czarnymi guzikami. Na początku myślałem, że to jakaś fanaberia - "po co jej te czarne guziki", ale dobrze - kupiłem koszulę (dość porządną) z czarnymi guzikami. Dopiero jak zobaczyłem się w całej (jej) stylizacji, zrozumiałem, że - jak mawiał Miedziewski - detal jest wszystkim. Mogę być kwadratowy na scenie, ale przynajmniej "pięknie" wyglądam. 

Teraz zmieniamy kostiumy do Kleksów! Jak już wszystko będzie gotowe, puszczę zdjęcie "przed" i "po".

foto: Daniel Frymark