Cały Świat Jest Sceną

“Nie mam już cierpliwości do pewnych rzeczy, nie dlatego, że stałam się arogancka, ale po prostu dlatego, że osiągnęłam taki punkt w moim życiu, gdzie nie chcę  tracić więcej czasu na to, co mnie boli lub mnie nie zadowala. Nie mam cierpliwości do cynizmu, nadmiernego krytycyzmu i wymagań każdej natury. Straciłam wolę do zadowalania tych, którzy mnie nie lubią, do kochania tych, którzy mnie nie kochają i uśmiechać się do tych, którzy nie chcą uśmiechnąć się do mnie. Już nie spędzę ani minuty na tych, którzy chcą manipulować. Postanowiłam już nie współistnieć z udawaniem, hipokryzją, nieuczciwością i bałwochwalstwem. Nie toleruję selektywnej erudycji, ani arogancji akademickiej. Nie pasuję do plotkowania. Nienawidzę konfliktów i porównań. Wierzę, że w świat przeciwieństw i dlatego unikam ludzi o sztywnych i nieelastycznych osobowościach. W przyjaźni nie lubię braku lojalności i zdrady. Nie rozumiem także tych, którzy nie wiedzą jak chwalić lub choćby dać słowo zachęty. Mam trudnoś

Po pierwszym pokazie. Niezwykle udanym. Konrad - choć nie łatwo go przekonać do pomysłów reżyserskich (szczególnie jeśli są trochę ryzykowne) - to trzeba powiedzieć, że umie się zmobilizować. Spektakl jest rodzajem niegłupiej manipulacji egzemplifikującej agresję wojny.  Teraz kiedy mam już dystans do tego i widziałem jak oddziałuje konstrukcja tego, mogę zadać sobie dodatkowe pytania i inaczej dopracować działania. Czy musi być na scenie to co jest? Nie. Może nie być niczego równie dobrze. Czy widać co bohater robi na hełmach? Niedokładnie. Różnica między dwiema postawami - nieprecyzyjna. Założenie flagi - da się wypracować ceremoniał. Scena drugiego tańca - czy ma sens w tej konstrukcji - nie, bo już to znamy - siła zaskoczenia się wytraciła. Do tego trzeba wypunktować moment śmierci - dać mu climax. Te wszystkie elementy trzeba wyczyścić, porządnie zająć się nimi. Od strony tematu działa to dwubiegunowo - i o taki balans trzeba dbać - w jedną stronę ciągnie wektor dzia